Drie ogen boven de grond

‘Het gaat alweer wat trager hé’: zegt hij als ik zijn zachte begroetingskus op mijn wang voel.

Hij is onze vriend

Zijn afhankelijkheid van anderen begint zich nu permanent te manifesteren. Berusting in zijn lot heeft zijn zelfstandigheid een lelijke knauw gegeven. De eens zo verguisde rolstoel staat sinds enkele dagen, broederlijk geparkeerd in de garage naast zijn lievelingsauto. Vluchten voor onheil kan hij niet meer. De onomkeerbare diagnose – Parkinson MSA – was twee jaar geleden een donderslag bij heldere hemel. Dat wil je – in de fleur van je leven – absoluut niet horen. Wennen aan die trage aftakeling behoorde niet tot zijn meest favoriete bezigheid.

Hij schuifelt naar binnen. Zijn benen volgen de correcte instructies vanuit zijn hoofd niet meer en gaan daardoor een eigen leven leiden. Doelloos gooit hij de voeten voor zich uit. Zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd verraden een bovenmenselijke inspanning om elke hindernis goed in te schatten. Zijn gelaat is vaalwit en de ogen hebben hun glans verloren. Bij het zoeken naar woorden komt het speeksel ongecontroleerd op zijn lippen. Hij is heel wat magerder geworden en zijn blik verraadt wat hij niet uitspreekt. Woordeloze communicatie is voldoende.

In zijn vroegere leven waren bloemen en planten een meer dan gewone hobby. Zijn immense tuin werd door hem, samen met Simonne en zijn zoon onderhouden als was het een kasteeltuin. Buxus, rozen en een groen gazon waren de blikvangers voor al zijn vrienden. Een fiere en trotse glimlach konden wij op zijn gelaat toveren als hij mocht onderwijzen hoe je de snoei en onderhoud van de tuin het best kon aan pakken.

Ik heb groene vingers, maar vergeet ze vaak te gebruiken

Als ik hem in de namiddag naar onze tuin begeleid komt er een glimlach op zijn gezicht. Met zijn krukken wijst hij naar hardnekkig onkruid dat tussen de rozenstruiken woekert. ‘Dat moet er tussenuit’: vermaant hij mij streng. Zich bukken om het eruit te plukken, zoals hij dat vroeger deed lukt hem niet meer. Zijn vingers jeuken zichtbaar. Bij de stellige belofte dat ik volgende week wel eens zal wieden legt hij zich neer. Deskundig vervolgt hij zijn betoog over de juiste snoeiwijze van de rozen. Onze andere vrienden speculeren op het terras over onze bezigheden.

‘Drie ogen boven de grond’ is de beste plaats om te snoeien, weet ik nu. Als het straks zomer wordt zullen de rozenstruiken me zijn verhaal weer influisteren.

Met mijn groene vingers zal ik heel binnenkort tussen het – weelderig opschietend onkruid – opnieuw gaan zoeken naar onze mooiste rozenstruik.

Een mooi man is niet meer!