Een zoveelste tand is getrokken uit een inmiddels gehavend gebit.
Er zijn nieuwe tanden voor in de plaats gekomen, maar de diepgewortelde voorgangers die nog goed zaten en een verleden met zich meedroegen, zijn met veel aplomb uit de extractietang in het schaaltje van de tandarts beland. CHING!
Met een tand bedoel ik in deze een huis en met het gebit ons dorp. Ik weet het: het is erover.
Dit even terzijde.
Graag troon ik u eerst nog even mee in de vergelijking tussen Amerikaanse C.S.I.-televisiereeksen en pakweg een goede Britse politieserie.
In de eerste is het verhaal en setting ondergeschikt aan de kunstmatig gesoigneerde en oppervlakkige personages met gebitten waar, bij de aanblik ervan, een gewone sterveling spoorslags sneeuwblind dreigt te worden.
In de tweede kleuren, voeden en stuwen de alledaagse, eerlijke lelijkheid en de meerlagige personages mee de intrige. En uit die laatsten hun monden schijnt echt geen licht.
Maar ieder zijn meug.
Wat bovenstaand allemaal met elkaar te maken heeft?
Wikipedia.org:
“Fantoompijn is een pijnsensatie die beleefd wordt als afkomstig van een geamputeerd ledemaat. Dit kan om een geamputeerd been of arm gaan, maar ook bijvoorbeeld een geamputeerde borst of een getrokken kies betreffen.”
Tandpijn achteraf dus.
