Ze klonk als een personage uit een lang vergeten mythe. Een verhaal waar de bergen praten, de goden beschikken en baardige mannen de plak zwaaien.
Vrouwen zijn er verblindend mooi of dodelijk. En dat allemaal in verhalen die rond kampvuren de weg naar ons gemoed vinden. Mijn syncope geraakte niet zover.
De deur van mijn geest had ze zonder herinnering afgesloten. Waar, wanneer en hoe ze was binnengeslopen in mijn geest blijft tot op vandaag een groot mysterie, zonder kampvuur. Ik werd wakker in een gekliefde wagen tegen een verlichtingspaal op de Westelijke ring van Geel.
Syncope, ik zag ze nooit, maar zal haar nooit vergeten.
Oei. Ik hoop dat dit liederlijk bedoeld is en dat je ongedeerd bent…