Paul Van Eersel: (Over)leven in Indonesië tijdens corona

Paul van Eersel woonde zijn hele leven lang in Merksplas. Drie jaar geleden trok hij met zijn (Indonesische) vrouw en zijn zoontje naar Indonesië. Ze wonen er op het eiland Java op een 35km. van Yogyakarta in een klein dorpje. “Hoe ik hier ben terechtgekomen, is een lang verhaal dat ik jullie ga besparen.” 

Paul was enkele jaren actief bij de Fanfare (“een fantastische vereniging”) waarvoor hij dit stukje maakte over zijn wedervaren in coronatijden. Zijn verhaal:

Januari: terug in de flow

Na een hele fijne tijd in België brak de tijd aan om hier het leven weer op te nemen. Na een week van voorbereiden ging ons eethuisje weer open op 23 januari. We merkten duidelijk dat de mensen ons die 8 weken gemist hadden, want het was meteen volle bak. We zaten direct weer in de flow van vóór onze vakantie in België.

Terwijl in België en de rest van Europa en de wereld Covid-19 de kop serieus begon op te steken, leken we hier de dans te ontspringen. Bijna geen besmettingen hier. Het Nederlands koningspaar was op 11 maart nog in Yogyakarta: een teken dat het hier nog veilig was, anders zouden die niet komen.

Toch uitbraken?

Stilaan kreeg Rose via sociale media berichten door dat de situatie toch wel ernstiger zou kunnen zijn dan de overheid hier bekend maakt. Vooral in Jakarta, Surabaya en Oost-Java zouden er uitbraken zijn. We waren ongeveer half maart toen we beslisten om om eethuisje tijdelijk te sluiten. De reacties hierop waren in het begin negatief want alles leek nog veilig voor de inwoners. Om onszelf en Gerard te beschermen sloten we toch.

We bleven het nieuws en de situatie op de voet volgen. Niet ver hiervandaan stierf er iemand, die zonder zich te rapporteren bij familie was aangekomen. Omdat hij uit de rode zone van Oost- Java kwam, was dat een verdacht overlijden. Achteraf vertelde men ons dat hij aan een hartinfarct gestorven was. Een paar dagen later testte er in dezelfde regio een jongen van 14 jaar positief getest op Covid-19. Die familie was, ook zonder zich te melden, bij familie ingetrokken. Ze kwamen ook uit Oost-Java. Toen werden de mensen hier in het dorp ook wat voorzichtiger. De woorden lockdown, social distancing en Di rumah Aja (blijf thuis) werden overal waar maar kon opgeschilderd. Er werden toegangswegen afgesloten zodat er maar één in- en uitgang kwam voor bepaalde regio’s. Aan de ingang van deze regio werd er een controlepost opgericht.

Wat mag en wat mag niet?

De president besliste om de verantwoordelijkheid bij de lokale besturen te leggen. Daardoor was het lokaal onduidelijk wat er nu wel of niet mocht. Mensen die uit een andere provincie kwamen, waren verplicht om twee weken in quarantaine te gaan. Als ze terug naar huis gingen, moesten ze daar opnieuw twee weken in quarantaine. Dat ontmoedigde mensen toch wel om verre verplaatsingen te ondernemen.

Er kwam ook overal een team de straten en de huizen desinfecteren, al gebeurde dat maar één keer. Iedereen stelt zich hier vragen over de rapportages en de cijfers die de overheid dagelijks bekend maakt. Maar we moeten toegeven dat wij niemand kennen die ziek is of gestorven is. Ook onze kennissen in andere regio’s in en rond Yogyakarta vertellen hetzelfde: geen zieke mensen, weinig (of zeker geen abnormale aantallen) doden.

Zo worden de cijfers hier dagelijks gecommuniceerd.

• ODP: mensen die in contact zijn geweest met besmette mensen maar nog geen symptomen hebben. Ze moeten regelmatig hun gezondheidstoestand rapporteren aan de overheid. Als ze symptomen krijgen, behoren ze tot de groep PDP.
• PDP: dan ben je verplicht om in quarantaine te gaan na een swap-test
• SEMBUH: genezen
• MENINGGAL: overleden

Bij het einde van de ramadan werden er wel duidelijke richtlijnen gegeven. De traditionele Mudik (de vakantie die arbeiders opnemen om hun familie te gaan opzoeken in hun geboorteplaats) werd dit jaar niet toegelaten. Dat brengt jaarlijks een hele volksverhuizing op gang. Vooral vanuit Jakarta vertrekken er dan miljoenen mensen naar hun geboortedorp. Tot onze grote verbazing bleef dit uit en was het overal rustig.

Verder passen wij gewoon heel goed op onszelf hier en beperken we onze verplaatsingen echt tot het hoogstnodige. Ik heb de voorbije weken ook veel geëxperimenteerd met het maken van gebak en andere zoetigheden, zoals Melo-cakes en stroopwafels. Gerard doet het echt heel goed en gelukkig begrijpt hij dat dit een ernstige situatie is.

Gisteren (2 juni) hebben we vernomen dat we waarschijnlijk vanaf 6 juli terug mogen opengaan als we enkele veiligheidsmaatregelen volgen. De mensen moeten hun handen wassen voordat ze op het terras komen, ze moeten afstand houden, enz…

Hopelijk kunnen we snel het normale leven weer opnemen. Tot op vandaag gaat alles nog goed met ons. Hou jullie allemaal goed daar en laat ons hopen dat iedereen veilig en gezond kan blijven.