Silly Coincedence: de magie van 20 jaar

20 jaar: zolang bestaat Silly Coincedence al. En dat vieren ze binnenkort, op zaterdag 9 november in de Kunstvrienden. 20 jaar samen, dat doet wat met een groep. We hadden het erover met Gunther (Melis – bas, gitaar en zang) en Bart (Vermeiren -zang, gitaar en mandoline), resp. ‘de kritische noot als het aankomt op de nummerkeuze’ (zegt Bart) en ‘onze art director‘ (zegt Gunther).

De toekomst na No End

Bart: “Toen we 16 waren, speelden Gunther en ik al in een bandje, samen met een drummer en een bassist. No End heetten we. We deden vooral covers en wat eigen werk, maar het was meer een praktijkcursus ‘hoe leer ik mijn instrument bespelen?’. Gunther stapte er op een zeker moment uit, en No End bloedde enkele jaren later dood, zoals dat gaat met groepjes van mensen van zestien. We probeerden elk apart wat andere groepjes uit, maar dat werd nooit wat. Tot Gunther en ik elkaar terug tegen het lijf liepen op een trouwfeest – en daar beloofden we elkaar dat we samen verder zouden spelen.

Gunther: “Alleen is als muzikant altijd maar alleen; in groep spelen is altijd plezanter. Met ons tweeën repeteerden we in ons salon. Kort nadien kwam Kristien (Sysmans – zang en accordeon)erbij. Met haar accordeon en haar tweede stem was dat een welkome aanvulling. We speelden op een zilveren bruiloft, in een mis, in de feestzaal Van Dyck, … maar we misten wat percussie. Steven (Agemans) kenden we nog van in de fanfare, maar hij stelde een voorwaarde: “Ofwel kom ik met mijn drumstel, ofwel helemaal niet.” En zo waren we vertrokken met ons vieren. Ons eerste optreden was in de kapel van de Kolonie, met Cantabile dat heel Merksplas toen op het podium kreeg: de zangkoren, de fanfares, Massey Ferguson, … en wij.”

“We kwamen ook de mannen van Galley Head tegen, en die vierden indertijd elke vijf jaar die ze langer met elkaar samen speelden. Dat vonden we zo’n goed idee dat we het overnamen.”

En we speelden meer en meer: op de braderij, verjaardagsfeestjes, café-optredens, … Zo bouwden we een heel breed repertoire op van pop en rocknummers vanuit de jaren ’60 tot nu. We moeten intussen toch zo’n 130 nummers gespeeld hebben. En meer: de stapels partituren van nummers die nooit iets bij ons werden, is ook groot. We weten ondertussen wat we aankunnen en wat niet, en sommige nummers liggen ons beter dan andere.

We vonden ook dat we nog een melodisch instrument misten. Marlies (Dens) kwam na onze tiende verjaardag bij de groep. Met haar piano voegde ze een klankkleur toe die bij ons repertoire hoort.”

Zonder complexen voor plezier

Bart: “Hoe ik Silly Coincedence wil omschrijven? We brengen ongecompliceerde muziek zonder beats maar met een hart. “

Gunther: “Steven, onze drummer, zegt dat altijd voor de net niet bekende covers kiezen. En dat is zo: we spelen niet de gigahits, geen evidente nummers, maar wel die nummers die we zelf graag spelen. Elke twee jaar houden we een luistersessie waarop iedereen nieuwe nummers kan voorstellen. Als we het samen kunnen appreciëren, oefenen we het in. En we moeten er dan soms ook wel voor gaan.

Ons streefdoel is dat we elke week repeteren. Bart bereidt de repetitielijst voor: ‘Anders maken we het onszelf misschien wat te makkelijk.'”

Bart: “Maar als we op een jaar om de veertien dagen repeteren, dan is het goed geweest. We hebben allemaal kinderen en een gezin, er is de drukte op het werk, we verbouwen en we verhuizen, … en we willen het voor ieder leefbaar houden. Als het even te druk is voor iemand, dan repeteren we maar zonder. Dat is misschien wel ons geheim: we geven mekaar alle ruimte. Onze enige ambitie is om het leuk te houden om samen te spelen. Maakt iemand een moeilijke tijd door? Dan spelen we op die repetitie misschien maar twee nummers, maar de rest van de tijd gaat dan naar mekaar.”

Volle goesting

“En we hoeven niet elk weekend ergens op de affiche te staan: als we zes à acht keer per jaar spelen, dan is het goed. Maar liever spelen we er acht. (lacht) Het hoeven er geen 25 te zijn. In wezen maakt het niet veel uit waar we staan. Wel dat we met volle goesting iets op het podium brengen, en dat we er zelf plezier aan hebben. We zijn geen van allen die performers die het dak van de tent spelen, maar we kunnen wel dat plezier overbrengen. De partituur volgen we niet altijd consequent, maar we kennen elkaar genoeg om dat te kunnen opvangen. Als we een strofe vergeten, dan lachen we eens naar elkaar en zijn we blij dat we samen eindigen.”

Gunther: “We storten ook altijd de gage die we verdienen met onze optredens in een gezamenlijke pot. Die spreken we enkel aan om samen met onze gezinnen elk jaar op weekend te gaan. Soms hebben we daarvoor niet genoeg verdiend, maar we hangen zo sterk aan mekaar dat we dat toch elk jaar rondkrijgen, ondertussen al voor de tiende keer.”

Wat kunnen de mensen zaterdag op jullie feest verwachten?

Gunther: “We hebben een aantal klassiekers van de voorbije jaren in onze set gestoken, naast een aantal nieuwe nummers die we speciaal voor deze avond inoefenden. We spelen ook een vijftal nummers met andere gastmuzikanten, waarvoor Bart nieuwe arrangementen schreef.”

Bart: “In het begin van de avond speelt Impesant, en dan spelen we zelf twee sets van een uurtje. Nadien kan iedereen verder genieten in ons café.”

Hoe zien jullie de toekomst?

Bart: “Echte plannen hebben we eigenlijk niet. Ik denk dat we gewoon ons ding willen blijven doen. Waarschijnlijk nemen we het eerst een tijdje wat rustiger, want bij dit feest komt veel kijken: alle promo, het uitschrijven van de arrangementen, het inoefenen van nieuwe nummers, … Maar dan is het uitkijken naar ons 25-jarig bestaan. Dat kunnen we toch niet zomaar voorbij laten gaan?”