Je kan er gif op innemen!

Ik- de huisvrouw van dienst alhier- dirigeer mijn bezigheden met strenge hand. We moeten de omstandigheden waarin ik het bazige huisvrouwtje speel wel in de juiste context zien. Ik ben namelijk erg goed in het delegeren van moeilijke interventies. Wekenlang hebben wij tijdens de lange, druilerige winter samen de badkamer gepoetst, met het oog op de gewone orde en netheid aldaar. Het oogt en ruikt er fris en dat is wat telt. Toch was het nooit echt een grondige beurt.

Vorige maandag plande ik een meer dan grote poetsbeurt in de badkamer. Ik orkestreerde een uitgekiend en strak plan, waar ikzelf volledig kon achterstaan. Met volle instemming trok mijn lieftallige echtgenoot naar het gebied waar de handen uit de mouwen moesten gestoken worden.
Het poetsen vandaag moest grondig gebeuren en dat vatten we beiden op met de grootst mogelijke verantwoordelijkheid.

Verspilling aanpakken

Mede doordat wij erg zorgzaam zijn groot gebracht en tevens ‘groene littekens’ hebben, besloten we jaren geleden al dat we gingen bezuinigen op verspilling van kraantjeswater. Nobel initiatief en een daad van burgerzin! Tevens spaart men het leidingwater voor andere doeleinden.

Het water dat dient opgewarmd te worden in een ‘alles-beneden-woning’ moet immers vele meters afleggen om tot in de keuken en badkamer te geraken. Het duurt erg lang eer er warm water uit de kraan loopt.

Het koude water vangen wij dus telkens op in een vijfliter-kan van plastic. Dat opgespaarde water dient dan voor het koffiezetapparaat en het maken van verse soep. Een win-win situatie voor de portemonnee en de natuur.
Omdat er in het kraantjeswater van Merksplas veel kalk zit moet ik regelmatig de kannen ontkalken. Dat hoort dus bij een grote schoonmaakbeurt om de paar weken.
Ontkalken doe ik meestal in de keuken ofwel met soda of met een volle fles azijn.
Mijn echtgenoot werkt de opgelegde planning verder af met kranen opblinken, de afvoeren controleren en de spiegels een mooi doorzichtig uiterlijk te geven.

Ondertussen begeef ik me met één lege opvang-kan naar de keuken. Ik vul ze snel met heet water waaraan ik ruim een halve liter azijn toevoeg. Deze hoeveelheid benoem ik echter als een scheutje.
Na enige minuten begint het water lichtjes te verkleuren in een wazige, lichtbeige kleurentint. Ik bewonder de schilderachtige waas die zich lichtjes loslaat en in het azijnwater terecht komt. Met een afwasborsteltje maak ik komaf met het kalkresidu tegen de binnenwanden. Ik neem daarvoor ook wat extra zeep en schrob me half-lam. Dat geconcentreerde goedje laat ik het best nog wat langer staan zodanig dat ook de bodem netjes kan inweken.

Ondertussen hoor ik nog steeds de poetsende geluiden vanuit de badkamer en ter plaatse constateer ik dat er vorderingen gemaakt zijn. De klus is zo goed als geklaard.
Een gelukzalig gevoel overvalt me. Dat heb ik weer goed gemonitord.

Nasmaak

Als ik hier- bij wijze van controle- nu nog de vloer snel dweil dan kan mijn co-chef ondertussen de koffie gaan zetten. Dan zijn we- zoals gepland- vanmiddag klaar met de grote schoonmaakactie. Als beloning voor het geleverde werk plannen we nadien een boswandeling met teckeltje Vincent.
Na een kwartiertje kom ik bij een heerlijk gedekte tafel met geurige, verse koffie, brood en toespijs. Er kan zelfs wat chocolade bij en veel speculaas. We hebben het verdiend.
Na enige tijd drinkt Jef van zijn vers gemaakte koffie en zegt met verwondering dat er precies ‘een smaakje’ aan de verse koffie zit.
Ik antwoord met een eerder gemeen lachje dat hij misschien de smaak kwijt is door een coronabesmetting. Hij bekijkt me aarzelend en zegt: ‘Ja dat zou wel eens kunnen’!

Na mijn tweede boterham met kaas drink ik ook een eerste teug van mijn koffiemok.
Een onbenoembare en zure nasmaak doet me walgen.
Jef antwoordt langs de neus weg dat we dan toch beiden wel een coronabesmetting onder de tong hebben.

Ik bemerk nu plots dat de beide waterkannen op het aanrecht staan.
Broederlijk naast elkaar. De ene bevat restanten lichtgeel gekleurd water en de andere is zo doorzichtig als een pas gepoetste raam.
Het coronabesmettingsverhaal over smaakpapillen die een vreemd signaal geven is van de pot gerukt. We rennen als bezetenen naar de pas gepoetste badkamer en braken het azijngoedje in de lavabo onder luid gekuch uit!
Door de warme azijn verdwijnt onze opgebouwde tandplak op slag als sneeuw voor de zon. Dus het halfjaarlijks bezoek aan de tandarts hebben we theoretisch gezien uitgespaard. Scheelt een slok op de borrel!

Ik schaam me rood en onderzoek snel de pupillen van de ogen van Jef.
Ze draaien nog net niet weg maar kijken mij zelfs nog verliefd aan.
Of vertoef ik althans in die waan?
Ik zoek op internet of er schade kan zijn door het drinken van hete azijn gemengd met schuurmiddelen. Het teugje drank was blijkbaar toch onvoldoende om als dodelijk gif te kunnen bestempelen.
Toch bedenk ik nu dat ik inderdaad wat voorzichtiger moet zijn en best correct moet communiceren over wat ik doe en laat.

Gelukkig heb ik een snel vergevende echtgenoot, die ik ongewild had kunnen ‘vergeven’. Na mijn oprechte biecht – met de belofte van het nooit meer te doen – kreeg ik uiteindelijk toch nog ver-gif-fenis

Ik let vanaf nu zelf ook beter op telkens ik dringend aangemaand word om te drinken.
Laat deze gif–bekers toch maar aan mij voorbijgaan!