Nostalgische mijmeringen

Het is donderdagavond in november. Het winteruur doet zijn best om op mijn gemoed te werken. Zo vroeg donker dat doet het actieve leven buiten al snel stilvallen. Mijn bestelling van medicijnen moet nog dringend opgehaald worden in de apotheek en het sluitingsuur is daar om negentien uur.

Er hangt herfst in de lucht en de plensregen maakt de zichtbaarheid miniem. De ruitenwissers zijn door de droogte in de zomer voor een lange tijd werkloos geweest.
De wind gaat fel tekeer en doet de afgevallen eikenblaren rondtollen op het voetpad.
Bij zo’n eerste herfstprik begin je spontaan toch weeral te denken aan de komende feestdagen.
Door de energiecrisis en de hoge prijzen zullen de cadeautjes een hele hap uit het gezinsbudget vreten. En sparen lijkt me nu ook geen favoriete bezigheid rond Sinterklaas.

Die oude man moet toch ook een beetje met zijn tijd meegaan. De verlanglijstjes van de kindjes zijn tegenwoordig zo moeilijk te ontcijferen voor een bijziende man met cataract.
En ligt er voor zijn paard nog wel een wortel in het korfje? Of wordt het eerder een droge boterham?
En die stoomboot is die milieuvriendelijk genoeg?
En bestaan er geen sinten die per fiets eens uit een ander land komen?
Of moeten we dringend met zijn allen eens beginnen met consuminderen en anders gaan denken over onze gewoonten? Bij hoogconjunctuur denken we vooral niet aan besparen.

De moderniteit

Ik rijd via de rotonde de parking op bij een gebouw waar vroeger een warenhuis gevestigd was. Moeiteloos parkeer ik de wagen binnen de witte lijnen die niet meer wit-wit zijn.
De overvloedige ledverlichting in de apotheek is zo hevig dat ik even naar adem moet happen. De architecten hebben het gewezen warenhuis omgetoverd in een omgeving waar ook patiënten welkom zijn bij de dokters. All-in recept dus.
De automatische glazen schuifdeuren springen in spreidstand op het moment dat ik aanstalten maak om binnen te treden. Een ruimte vol medicijnen, huidzalfjes voor vette en droge huid en haar en natuurlijk gezonde dingen die de ouderdom kunnen helpen verschalken.
De moderniteit heeft hier zonder scrupules zijn of haar visitekaartje neergelegd.

Isolement is onomkeerbaar

En toch voel ik mij eenzaam en heel klein in de grote onbegrensde ruimte vol licht. De vriendelijke begroeting door de dame achter het plexiglas kan dat enigszins temperen.
Mijn medicijnen worden door het luikje aangeboden. De grote doos kan nog net de rand vermijden.
De beelden van de coronacrisis blijven nazinderen in onze communicatie met elkaar. We zijn bang om mensen van dichtbij te benaderen in onze drang naar perfectie en properheid. Dat coronabeestje heeft ouderen in een onomkeerbaar isolement geplaatst die niet meer compatibel is met de gewoontes uit hun goede oude tijd.

Kaart in de gleuf

Afrekenen gebeurt elektronisch. Uiteraard.
Kaart in de gleuf steken en pincode correct intoetsen en alles is betaald. Uiteraard.
Daarbij moet het geheugen foutloos kunnen functioneren. Uiteraard.
Het digitale betalen heeft onze portemonnee totaal overbodig gemaakt.
Ik sleur nog steeds mijn klantenkaarten mee in een overjaarse geldbeugel. Uit nostalgie!
En het kleingeld maakt hem alleen nog dikker en zwaarder.
Dat heb je toch allemaal niet meer nodig zeggen mijn kleinkinderen.
En terwijl ze glimlachen tonen ze mij de app op mijn gsm waar je in één oogopslag al de klantenkaarten kunt gebruiken voor betalingen.
Dat is handig, denk ik.
Ik besef dat – wanneer mijn identiteit bij die winkel gekend is – ik dan beland in hun database.
Ik mag mij dan aan massa’s mails verwachten met aanbiedingen die me weer zullen verleiden om te consumeren.
Goed voor de economie zegt men.
Het tactiele aanraken van geld is totaal verdwenen. Munten tellen en verzamelen was vroeger een favoriete bezigheid voor de ouderen onder ons.
Via een digitaal betaalmiddel iets kopen lijkt altijd minder gewichtig dan het effectief neertellen van euro’s waar je voor gewerkt hebt.

Awkward!

Ondertussen wordt onze mooie Vlaamse taal verdrongen door een overvloed aan moeilijke termen uit het Engels. Naar een ontspannend programma kijken op tv wordt vaak een worsteling met een taal die niet meer de onze is. Awkward!

De kabinetten van de dokters zullen overspoeld worden door mensen die deze revolutie niet meer kunnen of willen volgen. Burn-out is een alledaags woord geworden.

πάντα ῥεῖ

Tussen de hoge appartementsblokken in de dorpskern rijd ik laverend tussen fietsen en gehaaste auto’s naar huis met mijn pillendoosje. Het dorp van weleer is spoorloos en in een snel tempo afgebroken. Vooruitgang wordt het nieuwe normaal.
Alles lijkt nu zo zin-loos en oppervlakkig te worden.

Het felle licht in de apotheek heeft in mijn hoofd plaats gemaakt voor aanvaarding van een nieuwe realiteit. Alles is in verandering. Panta rhei.
Awkward.

Zet een kaars voor je raam vannacht.
Zodat ik weet dat je op me wacht
Zet een kaars voor je raam vannacht
En ik kom naar je toe

(Rob De Nijs)