De coronatijd was een dankbare tijd om een dagboek bij te houden over dingen waar je voordien nooit aandacht aan had geschonken. ‘Blijf in uw kot’ klonk bijzonder zwaar en gewichtig uit de mond van Maggie De Block.
Vandaag is het 8 april 2020 en we zijn al bijna een maand in quarantaine wegens corona. Het lenteweer heeft al enkele dagen de wind in de zeilen. Onze benen zijn al weken in lockdown en dat merken we aan onze opgelegde luiheid.
De weg was het doel
De ramen zijn al ruim tien keer gezeemd. De tuin heeft zijn lenteopknapbeurt al gehad. Het wordt nu tijd om onze fiets van stal te halen en met ons beiden een tochtje uit te stippelen. We plannen een gekende weg om een ijsje te gaan smullen waar het kan en mag.
‘De weg is het doel’ zeggen wij altijd als we in een filosofische bui vertoeven. En naar een ijsje verlangen wettigt steevast ons doel.
In Zondereigen – een deelgemeente van Baarle Hertog (Belgisch dus) – aangekomen zeg ik tegen mijn man dat ik nog niet moe ben. Ik wil een langere rit fietsen vandaag omdat mijn conditie toch in redelijke topvorm blijkt te verkeren.
Kordaat dirigeer ik de weg naar ‘Het Bels Lijntje’ om zo langs het kanaal van Turnhout terug naar Merksplas te fietsen! Ik ken de weg hier blindelings en dat is al een wonder omdat ik normaal gezien zelfs geen kaart kan interpreteren op links en rechts.
Aan de kerk van Zondereigen, deelgemeente van Baarle Nassau rijden we rechtdoor richting Bels Lijntje. Dat is een uniek, mooi fietspad dat vroeger een spoorlijn was tussen Tilburg en Turnhout. In de verte zien we wat onduidelijke acties met een patrouillewagen van de politie. ‘Waarschijnlijk is er een ongeluk gebeurd’, zeg ik luidop. We rijden – zonder enige argwaan – in de armen van twee agenten van Belgische makelij.
Bels Lijntje
‘Waar rijden jullie naartoe’?
‘We fietsen naar het Bels Lijntje meneer’
‘Dat zal niet zijn madammeke’!
‘Is er iets gebeurd daar meneer’?
‘Madammeke, de sensibiliserende periode rond het coronavirus is wel degelijk voorbij! Kijken jullie geen nieuws? Je bent in zware overtreding en wij moeten een PV opstellen!’
Terzake en De Afspraak op VRT
In ons quarantaine-kot keken we de voorbije vier weken vanaf zeven uur naar: Het Journaal, Terzake, De Afspraak, het Laat-avondjournaal en nog eens herhalingen van allerhande Pano’s . We volgden de ziekenhuisopnames, de overlijdens, de piek van de curve en de wetenschappelijke programma’s van Marc Van Ranst en andere virologen. Onze hoofden werden besmet met slecht en nog veel slechter nieuws. ‘Flatten the curve’ … zegden wij gedwee!
In de ochtend werden we steeds gewekt door de Radio 1 met extra nieuwsuitzendingen. De ganse dag volgden we de social media en kranten van Nederland en België. Onze naïviteit kent dus geen grenzen! Letterlijk vandaag.
Spijtig, want al wie de kaart van België kent weet dat Baarle-Hertog en Baarle-Nassau twee enclaves zijn met soms de grens tussen Belgïe-Nederland in hun slaapkamer.
Onze ‘frank’ begint stilaan neer te dalen. Ons fiets-ritje wordt voor ons Ritje een wake-up call. Ik probeer de situatie wat te ontkrachten met verzoenend taalgebruik.
“Wij zijn echt wel in fout. Jullie hebben groot gelijk dat je mensen die in overtreding zijn straft. We hebben er niet bij stilgestaan dat we de grens gingen overgaan. Sorry … sorry… we zijn serieus in fout.”
“Hoe geraken we vanaf hier dan op het BELS LIJNTJE? Dat is toch BELS hé dat Lijntje? Sorry …. Mea culpa!”
De agent kijkt ons meewarig aan. Waarschijnlijk denkt hij: ‘Die zijn klaar voor een rust – en verzorgingshuis’. Hij merkt wel dat we in de war zijn en helemaal geen slechte bedoelingen hadden.
Als jullie NU onmiddellijk rechtsomkeer maken zullen we geen pv opstellen. Hij zegt een beetje boos: ‘Je moest eens weten wat voor smoesjes wij de voorbije dagen al gehoord hebben’.
Ik beaam dat, nederig het hoofd buigend! Schandalig zeg ik. Onverantwoordelijke mensen zijn er met hopen tegenwoordig.
De vriendelijke agenten – echt waar – wijzen ons naar een andere weg om aan het Bels Lijntje te komen. Tot plots de weg daar ook versperd wordt door een grote container die dwars over de weg staat. We heroriënteren ons bijzonder snel en rijden terug en liefst ver weg-van-hier!
De combi met agenten zal ons vast nog wel achtervolgen. We rijden richting Merksplas ergens in de bossen. In dit onbekende bos is elke boom gelijk. Er kleeft geen nationaliteit op hun bast. De angst om in het bos weer een grens te gaan overschrijden verlamt mijn benen. Ik heb nog nooit met zo’n opgedreven haast gefietst op de boswegeltjes. Hopelijk hangen hier geen camera’s aan de bomen om snelheidsduivels te klissen.
Vanavond om acht uur ga ik specifiek eens applaudisseren voor de politie.
Zij moeten dagelijks ook moeilijke, ondankbare taken uitvoeren. Zij worden geconfronteerd met niezende mensen, weerbarstige tieners, onverantwoordelijke feestvierders en ouderen die beter in hun Kot kunnen blijven. Dank je wel politiemannen met het hart op de juiste plaats. Jullie kennen het onderscheid tussen de wet en menselijkheid.
Grenzen vrij mogen overschrijden moet je blijvend koesteren!
